SAKRAMENTY ŚWIĘTE

Według Katechizmu Kościoła Katolickiego “Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją” .

Sakramenty Nowego Prawa zostały ustanowione przez Chrystusa. Jest ich siedem: 

• Chrzest, 
• Bierzmowanie,
• Eucharystia, 
• Pokuta, 
• Namaszczenie chorych, 
• Kapłaństwo,
• Małżeństwo.

CHRZEST

Przez chrzest dokonuje się odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym dzieckiem Bożym, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony we wspólnotę Kościoła, Ciało Chrystusa i staje się uczestnikiem Chrystusowego kapłaństwa.

Chrzest jest pierwszym (bez tego sakramentu nie można przyjąć pozostałych) i najważniejszym sakramentem, bo daje udział w życiu Bożym i mocą Ducha Świętego oczyszcza z wszelkich grzechów, także z grzechu pierworodnego. Ponadto Chrzest włącza nas do wspólnoty wierzących w Chrystusa, czyli do Kościoła.

Sakrament Chrztu Świętego ustanowił Jezus Chrystus, a jego sprawowanie powierzył wraz z Ewangelią swojemu Kościołowi, gdy nakazał Apostołom: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.” (Mt 28,19).

Rodzice dziecka

Przed Chrztem dziecka rodzice powinni  przystąpić do Sakramentu Pokuty, a podczas Mszy świętej chrzcielnej do Komunii świętej (dotyczy rodziców żyjących w Sakramencie Małżeństwa).

Po udzieleniu Chrztu, rodzice dziecka wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek zapoczątkowane na Chrzcie nowe życie rozwijać przez:

• chrześcijańskie wychowanie w rodzinie
• nauczenie dziecka modlitwy
• posyłanie na katechizację
• przygotowanie do sakramentu bierzmowania
• przygotowanie do uczestnictwa w Eucharystii

Religijne życie w rodzinie to jest:

• modlitwa,
• życie sakramentalne rodziców i rodzeństwa (zwłaszcza chrześcijańskie świętowanie niedzieli),
• wzajemna miłość chrześcijańska, będąca dla dziecka najlepszą szkołą wiary.

Rodzice chrzestni

Odnośnie wyboru rodziców chrzestnych obowiązują następujące przepisy kościelne, które należy uwzględnić przed podjęciem decyzji wyboru ojca i matki chrzestnej. Rodzicami chrzestnymi mogą być:

1. osoby religijne (wyznania katolickiego), bierzmowane, przystępujące do Sakramentów świętych, a jeśli są małżonkami, żyjące w sakramentalnym związku małżeńskim,
2. odznaczające się wystarczającą dojrzałością do wypełnienia swoich obowiązków (skończony przynajmniej 16 rok życia).

Kościół stawia takie wymagania rodzicom chrzestnym, ponieważ podczas obrzędu Chrztu składają wyznanie wiary we własnym imieniu oraz przyjmują na siebie współodpowiedzialność za chrześcijańskie wychowanie dziecka, zwłaszcza w przypadku, gdy dziecko utraci jedno lub oboje rodziców.

Z okazji Chrztu dziecka chrzestni powinni przystąpić do Spowiedzi i Komunii Świętej.
W przyszłości rodzice chrzestni powinni być także świadkami Bierzmowania swego chrześniaka i uczestniczyć w ważniejszych wydarzeniach jego życia (I Komunia Święta, Ślub).

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

BÓG OJCIEC MIŁOSIERDZIA, KTÓRY POJEDNAŁ ŚWIAT ZA SOBĄ PRZEZ ŚMIERĆ I ZMARTWYCHWSTANIE SWOJEGO SYNA I ZESŁAŁ DUCHA ŚWIĘTEGO NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW, NIECH CI UDZIELI PRZEBACZENIA I POKOJU PRZEZ POSŁUGĘ KOŚCIOŁA. I JA ODPUSZCZAM TOBIE GRZECHY W IMIĘ OJCA I SYNA, I DUCHA ŚWIĘTEGO

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym, przez rozgrzeszenie kapłańskie. Sakrament ten nazywany jest także:

• sakramentem nawrócenia,
• spowiedzią święta,
• sakramentem pojednania.

Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: “Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 19-23).

Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłańskiego.
Aktami penitenta są:

• żal za grzechy,
• spowiedź przed kapłanem,
• postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia.

Żal za grzechy (skrucha) jest to boleść duszy z powodu obrażenia Pana Boga, najlepszego Ojca. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest “doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go “niedoskonałym”.

Spowiedź święta jest to wyznanie przed kapłanem wszystkich grzechów ciężkich, których penitent jeszcze nie wyznał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.

Kapłan na spowiedzi zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów “zadośćuczynienia” lub “pokuty”, by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.

Tylko kapłan, który został upoważniony przez władzę kościelną do spowiadania, może przebaczyć grzechy w imieniu Chrystusa.

Po wyznaniu grzechów z żalem, penitent otrzymuje pouczenie i pokutę, po czym kapłan udziela rozgrzeszenia, wypowiadając słowa:

“Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” . Penitent odpowiada: Amen.

Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:

• pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
• pojednanie z Kościołem,
• darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
• darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów
• pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
• wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem.

Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

Odpust jest to całkowite lub częściowe darowanie przez Boga kar doczesnych będących skutkiem grzechów.

Aby zyskać odpust zupełny trzeba:

• być w stanie łaski Bożej (uświęcającej),
• przyjąć Komunię świętą,
• pomodlić się w intencjach papieża,
• wyzbyć się wszelkiego przywiązania do grzechów.

Sakrament pokuty w naszej parafii jest sprawowany codziennie pół godziny przed Mszą Świętą.

EUCHARYSTIA

KTO SPOŻYWA MOJE CIAŁO I PIJE MOJĄ KREW MA ŻYCIE WIECZNE…TRWA WE MNIE, A JA W NIM (J 6, 51.54.56)

Na ustanowienie Eucharystii Chrystus Pan przygotowywał słuchaczy przez cudowne rozmnożenie chleba i przez mowę eucharystyczną, w której powiedział: “Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto pożywa ten chleb, będzie żył na wieki… Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne… trwa we Mnie, a ja w nim” (J 6, 51.54.56).

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: “To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę”. Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: “Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20).

Msza święta jest celebracją Eucharystii i obejmuje:

• głoszenie słowa Bożego,
• dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za to, że darował nam Syna,
• konsekrację chleba i wina,
• uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej.

Jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię za każdym razem, gdy uczestniczą we Mszy świętej (KPK 917). Zobowiązani są do tego przynajmniej raz w roku, możliwie w okresie Wielkanocy (KPK 920).

Przyjmowanie Chrystusa w Komunii świętej:

• pogłębia zjednoczenie z Nim,
• gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi,
• umacnia jedność Kościoła,
• jest zadatkiem przyszłej chwały.

W Najświętszym Sakramencie obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, miłości i obowiązkiem względem Chrystusa Pana.

BIERZMOWANIE

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar. Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to:

• namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego,
• nałożenie ręki biskupa na jego głowę,
• słowa: “Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.

Skutki bierzmowania są następujące:

• udoskonala łaskę chrztu,
• głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym,
• ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
• pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
• udoskonala naszą więź z Kościołem,
• umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.

Bierzmowanie, podobnie jak chrzest, nie może być powtarzane ze względu na niezatarty charakter czyli znamię Chrystusa, które wyciska na duszy chrześcijanina.

MODLITWA O SIEDEM DARÓW DUCHA ŚWIĘTEGO

Duchu Przenajświętszy, Pocieszycielu, uświęcający dusze nasze, racz mi udzielić daru mądrości, abym poznał i umiłował prawdę wiekuistą i nigdy dóbr tego świata nie przedkładał nad dobro wieczne. Daj mi dar rozumu, abym poznał prawdy objawione na ile dozwala nieudolność ludzka. Daj mi dar umiejętności, abym się przekonał o nicości swojej i wszelkich rzeczy stworzonych. Żebym wszystko odnosił do Boga według uczuć Serca Jezusowego, a gardził marnościami tego świata. Daj mi dar rady, abym ostrożnie postępował wśród niebezpieczeństw życia doczesnego i spełniał wolę Bożą. Daj mi dar mocy, abym przezwyciężał pokusy nieprzyjaciela i znosił prześladowania, na które mógłbym być wystawiony. Daj mi dar pobożności, abym się rozmiłował w rozmyślaniu, w modlitwie i w tym wszystkim, co się do służby Bożej odnosi. Daj mi dar bojaźni Bożej, abym pilnie unikał wszystkiego, co by Cię obrazić mogło, abym się bał grzechu bardziej niż śmierci, a to jedynie dla miłości Twojej. Do tych wszystkich darów, o Duchu Święty, dodaj mi dar pokuty, abym grzechy swoje opłakiwał, i ducha umartwienia, abym zadość uczynił Boskiej sprawiedliwości. Napełnij Duchu Święty, serce moje Boską miłością i łaską wytrwania, abym żył po chrześcijańsku i umarł śmiercią świątobliwą. Amen.

Do przyjęcia sakramentu bierzmowania młodzież przygotowuje
ks. Katecheta

Osoby dorosłe, które pragną przyjąć ten sakrament proszone są o zgłoszenie się do kancelarii parafialnej w godzinach jej urzędowania.

NAMASZCZENIE CHORYCH

CHRYSTUS PAN, KTÓRY ODPUSZCZAŁ GRZECHY I UZDRAWIAŁ, CHCIAŁ ABY KOŚCIÓŁ MOCĄ DUCHA ŚWIĘTEGO KONTYNUOWAŁ UZDRAWIANIE I ZBAWIENIE

Namaszczenie chorych jest to sakrament, który udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością.

W liście św. Jakuba czytamy:“Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”(Jk 5, 14-15).

Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który namaszcza chorego.

Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu.

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:

• zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,
• umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością,
• przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
• powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego,
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Sakramentu chorych w naszej parafii udzielamy po uprzednim zgłoszeniu takiej potrzeby do duszpasterzy.

KAPŁAŃSTWO

SAKRAMENT W SŁUŻBIE KOMUNII

Wiernych w Kościele nazywamy Ludem kapłańskim, ponieważ przez chrzest wszyscy uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. To uczestniczenie w kapłaństwie Chrystusa nazywa się “wspólnym kapłaństwem wiernych” lub “kapłaństwem powszechnym”.

Oprócz kapłaństwa powszechnego wiernych istnieje jeszcze urzędowe zwane też kapłaństwem służebnym.

Kapłaństwo służebne przekazywane jest przez sakrament święceń, a zadaniem jego jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa.

Między kapłaństwem urzędowym, a kapłaństwem wiernych różnica jest istotna, ponieważ kapłaństwo urzędowe udziela świętej władzy, mocą której kapłani służą Ludowi Bożemu przez nauczanie, sprawowanie kultu Bożego i duszpasterstwo. Kapłaństwo powszechne natomiast uzdalnia i zobowiązuje wiernych do udziału w kulcie Bożym.

Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni:

• episkopatu,
• prezbiteratu,
• diakonatu.

W strukturze Kościoła stopnie te są niezastąpione i bez nich nie ma mowy o Kościele.

Sakramentu święceń udziela się przez włożenie rąk i uroczystą modlitwę konsekracyjną. Święcenia wyciskają na duszy niezatarty charakter sakramentalny, wskutek czego przyjmuje się je tylko jeden raz.

Osoby zainteresowane powołaniem kapłańskim mogą się kontaktować z miejscowymi duszpasterzami .

MAŁŻEŃSTWO

Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela! (Mt 19, 4b-6)

Małżeństwo to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz na rodzenie i wychowywanie potomstwa. Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność na drodze do życia wiecznego. Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

Do istotnych cech małżeństwa należy:

• jedność,
• nierozerwalność,
• otwartość na przyjęcie dzieci.  

Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują nauczanie wiary, i dlatego słusznie nazywa się go “Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

PRZYGOTOWANIE DO SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA

WYMAGANIA FORMALNE I WARUNKI KONIECZNE DO SPEŁNIENIA PRZED PRZYSTĄPIENIEM DO SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA:

1. Narzeczeni winni zgłosić się do kancelarii kilka miesięcy przed ślubem, aby zarezerwować termin zawarcia Sakramentu Małżeństwa.
2. Niecałe trzy miesiące przed datą ślubu nupturienci powinni zgłosić sie do kancelarii parafialnej celem spisania Protokołu przedślubnego. Narzeczeni przynoszą ze sobą:

• metryki Chrztu świętego (pobrane w parafii chrztu; dokument jest ważny sześć miesięcy),
• dowody osobiste,
• zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa pobrane z właściwego Urzędu Stanu Cywilnego (dotyczy ślubu konkordatowego; dokument jest ważny sześć miesięcy),
• świadectwa katechizacji z ostatniej ukończonej klasy,
• przypomnieć sobie datę i parafię Pierwszej Komunii świętej,
• świadectwo Bierzmowania (jeżeli nie jest ono odnotowane na metryce Chrztu świętego),